διαφθίνω

διαφθίνω (Α)

(η μτχ. παρακμ.) διεφθινηκώς

εξαντλούμαι, λειώνω («τὴν ἰσχνὴν καὶ διεφθινηκυῑαν», Σχολ. Θεοκρ.).